Η μαθήτρια της Γ΄ τάξης του σχολείου μας Ιωαννίδου Ακυλίνα συμμετείχε στον 7ο Διαγωνισμό Δημιουργικής Γραφής του 2ου Πρότυπου ΓΕΛ Θεσσαλονίκης «Λευκός Πύργος» που διοργανώθηκε σε συνεργασία με το ΕΠ.Ε.Σ(Επιστημονικό Εποπτικό Συμβούλιο) του 2ου Πρότυπου ΓΕΛ Θεσσαλονίκης «Λευκός Πύργος», τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου, το Γραφείο Πολιτιστικών Θεμάτων της ΔΔΕ Ανατολικής Θεσσαλονίκης, και απέσπασε το Γ΄ Βραβείο με το έργο της «Ψεύδη που λένε και τα φύλλα».

«Ψεύδη που λένε και τα φύλλα»

Τα τελευταία χρόνια μοιάζω μελλοθάνατη. Θαρρείς και κάθε δειλινό είναι να με πάρει μαζί του κι όλο με ξεχνά. Μα γιατί δεν με παίρνει μαζί του; Ίσως το αύριο που θα με βρει δίχως ανάσα και παλμούς φαντάζει λιγότερο μαρτυρικό. Κι αν δεν με λυπηθεί το δειλινό ας κλάψουνε για μένα τα φύλλα των δένδρων καθώς πέφτουν το φθινόπωρο. Μα όχι αυτά μου ψιθυρίζουν καθώς τα ταράζω περνώντας ανάμεσα τους, πως είμαι μια ηρωίδα. Ψεύδη που λένε και τα φύλλα. Κάθε Φθινόπωρο τα ίδια. Τόσο αγάπησα που αποτρελάθηκα και κουβεντιάζω με τα φύλλα. Άλλα πεσμένα χάμω και άλλα που απομένουνε εκεί, λίγο πριν πέσουν, στον σκελετό των δένδρων, ψελλίζουν το ένα στ’ άλλο πως η ζωή μου ολάκερη μοιάζει με πράξη ηρωική. Μα κοίτα κάτι πράγματα… Τώρα στα τελευταία μου να αλλάζουνε την κοσμοθεωρία μου κάτι φύλλα. Ανόητη με πίστευα όλα αυτά τα χρόνια. Κι όμως αυτά άλλη αξία μου δίνουν, γιατί αγάπησα και ούτε μια σταγόνα αγάπης δεν πήρα πίσω.

Και κάπου σαν να τους δίνω δίκιο. Γιατί δεν είναι αλήθεια πράξη ηρωική να ξέρεις πως θα ηττηθείς στην μάχη του έρωτα κι όμως να στέκεσαι εκεί, ακίνητος κι άγρυπνος φρουρός, να καρτερείς, μία ματιά, ένα χάδι, μια λέξη του αέρα και υποσχέσεις κίβδηλες που χάνονται στο επέκεινα; Δεν είναι ηρωισμός μήπως να κοιμάσαι και να ξυπνάς και να σε συντροφεύουν ‘κείνα τα «αν» τα δυσβάσταχτα και να σε τρώγουν κάθε πρωινό και κάθε που το έρεβος σκεπάζει την πόλη, καθώς καρτερούν την «εντελέχεια» τους; Να ξεροσταλιάζουν περιμένοντας να πάρουν σάρκα και οστά κι από «αν» να γίνουν «να». Κι αυτές οι βόλτες στην θάλασσα…, τα όμορφα λόγια του ηλιοβασιλέματος, οι αγκαλιές κάτω από τ’ αστέρια… το νοιάξιμο… να γίνουν όλα παρόν κι αλήθεια να συμβούν. Δεν είναι ηρωισμός αλήθεια να είσαι ζωντανός νεκρός, να αργοπεθαίνεις κάθε μέρα από ένα αύριο με «ανταπόκριση» που δεν ξημέρωσε ποτέ; Δεν είναι ηρωισμός να ζεις και να λιγώνεις μέχρι πνιγμού βλέποντας άλλους να ζουν όσα δεν έζησες; Να αισθάνεσαι πουλί δίχως φτερά που καθηλώνεται κάθε άνοιξη σε κάποιο ξερό κλαδί και βλέπει τ’ άλλα να πετούν, ζευγάρια να γίνονται σ’ ένα τοπίο ονειρικό, θεόπνευστο;

Κι αλήθεια δεν είναι ηρωισμός να μην το μετανιώνεις; Τα φύλλα λεν πως είναι. Αν είναι πράγματι λοιπόν πράξη ηρωική αμετανόητος να στέκεσαι μπροστά σ’ αυτό το ατόπημα, σ’ αυτή την ανοησία να αγαπάς δίχως να αγαπιέσαι, τότε ναι είμαι μία ηρωίδα των καιρών μας που αν την ρωτούσατε πως αν ξαφνικά το δείλι την έπαιρνε μαζί του κι αύριο πάλι γεννιόταν ξανά απ’ την αρχή τι θα επέλεγε αυτή θα σας απαντούσε πως χίλιες φορές ανόητη ηρωίδα θα έπεφτε στην ίδια αιματηρή μάχη.

Τα φύλλα στην νιότη μου ψιθύριζαν « Έρως ανίκατε μάχαν ». Ψεύδη που λένε και τα φύλλα. Ίσως να ‘θελαν να μου δώσουνε κουράγιο. Δεν τα κατηγορώ. Νιώθω πως δεν με ξεγέλασαν ποτέ αυτά τα φύλλα όσα ψέματα κι αν ψέλλισαν του φθινοπώρου τα απογεύματα. Μετράει μόνο που τώρα στα τελευταία φωνάζουν μιαν αλήθεια. Κοίτα να δεις… λένε νομίζω πως «να αγαπάς ανιδιοτελώς είναι σαν να φυλάγεις Θερμοπύλες»…

Αλήθειες που λένε και τα φύλλα…